Czy wiecie, że witanie Nowego Roku nie zawsze było tak radosne, wypełnione tańcem i światłami fajerwerków, jakie znamy obecnie? Świętowanie Nowego Roku, znane z tradycji antycznej, przywędrowało do Europy w X wieku, a dokładnie w 999 roku. Legenda mówi o nastaniu końca świata na przełomie pierwszego tysiąclecia. Tej właśnie nocy, z lochów watykańskich miał uwolnić się Lewiatan, wielogłowy smok morski, uwięziony przez papieża Sylwestra I. Potwór miał zerwać się z łańcuchów i ziejąc ogniem spalić niebo i ziemię. Tej nocy ludzie kryli się po domach, lamentowali i ze strachem oczekiwali śmierci w płomieniach. Nic takiego jednak się nie wydarzyło! Rozpacz i przerażenie zastąpiła wielka radość. Ludzie śmiali się, wiwatowali, tańczyli, a panujący papież Sylwester II udzielił wszystkim szczególnego błogosławieństwa „urbi et orbi” (czyli miastu i światu) na nowy rok, jako gwarancja wszelkiego bezpieczeństwa. Ta tradycja trwa po dziś dzień.
***
W dawnej polskiej tradycji świątecznej, a zwłaszcza w tradycji ludowej, znanych jest wiele sposobów na zapewnienie sobie szczęścia na cały rok. W wielu regionach Polski jednym z panujących nadal zwyczajów jest przyjmowanie życzeń składanych przez orszak kolędników. W tym kolorowym korowodzie przebierańców nie może zabraknąć kominiarza! W dawnych czasach, kiedy palono tylko drewnem i węglem, kominiarz, czyszcząc kominy, zapewniał domowi bezpieczeństwo. Kojarzył się z ciepłem domowego ogniska. Dlatego wierzono, że jego widok i składane domownikom życzenia to gwarancja dostatku i pomyślności. Dziś już nie pamiętamy, dlaczego kominiarz przynosi szczęście, ale na jego widok często łapiemy się za guzik, nieprawdaż? 😉
