W odległym kraju żyła piękna dziewczyna. Miała macochę, która wciąż wymyślała jej niezliczoną ilość prac domowych, a przyrodnie siostry były dla niej opryskliwe i wciąż ją wyśmiewały. Nie skarżyła się jednak na swój los i nie ociągała z robotą, bowiem była pracowita i miała dobre, ufne serce, które nie potrafiło chować urazy. Całymi dniami więc dziewczyna sprzątała, gotowała, szyła, myła podłogi i czyściła piece. Wieczorami, zmęczona, kładła się blisko kominka, żeby się ogrzać i wypocząć. Sadza i popiół brudziły jej twarz i odzienie, dlatego też wszyscy przezywali ją Kopciuszkiem lub Popielicą. Pewnego dnia herold królewski ogłasza, że młody książę szuka żony i zaprasza wszystkie panny na wielki bal. Zapowiada się więc niezwykła odmiana losu dla tej panny, która nie tylko odznacza się urodą, ale potrafi cierpliwie czekać, z pogodą ducha znosi wszelkie przeciwności i pozostanie wierną sobie. (GJ)
