Jeśli stawiasz obowiązek wobec swojego zniszczonego przez suszę kraju ponad wszystkim, to nie wahasz się, gdy zamożny książę, mogący wspomóc gospodarczo ów kraj, zostaje ci przeznaczony na męża. Elodie odbiega jednak od schematu typowej księżniczki, nie boi się ubrudzić rąk przy pracy, jest zaradna oraz sumienna, do tego ma skłonności do rzucania niestosownych, źle przyjmowanych w dworskim otoczeniu komentarzy. To okaże się bardzo pomocne, bo złote komnaty, drogocenna biżuteria i dostatek Aurei zostaną ofiarowane dziewczynie tylko na chwilę, by później poddać ją próbie, która zmusi inopheńską księżniczkę do walki na śmierć i życie. Jak wiele będzie musiała poświęcić za tę chwilową nadzieję na uratowanie kochanego Inophe?
To już kolejna książka, w której odchodzi się od typowej roli księżniczki i zmienia ją w zaradną wojowniczkę, zdolną umiejętnie władać krajem. Jednak tekst „Damy” z każdym kolejnym rozdziałem wciąga bardziej. O ile na początku dynamika jest słabsza i więcej mamy wątków, które pomagają nam lepiej poznać bohaterów, a później następuje typowa baśń o przystojnym księciu i złotym zamku, to po ślubie, gdy czar złotego dobrobytu pryska, robi się znacznie ciekawiej. Od początku mariażu Elodie i Henrego można wyczuć, że coś jest nie w porządku, że musi nastąpić jakiś nietypowy zwrot akcji. Sama autorka wprowadza w myśli głównej bohaterki złe przeczucia i niepokojące obserwacje, które jednak Elodie tłumi poczuciem powinności wobec jej poddanych w Inophe oraz nieznajomością obyczajów odległego królestwa. Sprytnie skomponowana fabuła – gdy myślimy, że będzie to typowa historia w stylu Kopciuszka – BUM! – mamy całkowity zwrot akcji. Okazuje się, że w tym opływającym w mleko i miód kraju Henry i jego matka Isabelle również dźwigają ciężkie (i bardzo mroczne) brzemię władzy. A później jest tylko wąwóz, ogień i tajemnicze „V”.
Postać Elodie bardzo przypadła mi do gustu, to typ kobiety zaradnej, współczującej, obowiązkowej i honorowej. Wykazywała dużą troskę o swoją siostrzyczkę Florę, co przypominało mi relacje Katniss Everdeen i jej młodszej siostry Primrose z „Igrzysk śmierci”. Cenię to, że wiele postaci w trakcie fabuły zmieniło swoje usposobienia, ukazując prawdziwe twarze (jedni te okrutne i wyrachowane, inni bezwzględnie oddane danej idei, a inni pełne skrywanej dotąd dobroci) – dzięki temu rozwinięcie głównych wątków i samo zakończenie było znacznie bardziej interesujące. W 2/3 tekstu napięcie, niestety, zaczyna spadać, choć kilka scen rzuca nam nowe światło na wcześniejsze wydarzenia i sam finał też pewnie zaskoczy niejednego czytelnika.
Powieść została napisana na podstawie scenariusza do filmu o tym samym tytule (autor Dan Mazeau), w której główną rolę odgrywa aktorka Millie Bobbie Brown. Stąd zdjęcie na okładce, które przedstawia jedną ze scen i prezentuje nam Elodie w bojowniczej pozie, z mieczem chwyconym oburącz i wojowniczą zaciętością na twarzy. Nie przypomina tam ona księżniczki, tylko raczej żeńską wersję Conana Barbarzyńcy. Ta sylwetka umieszczona jest również na brzegu okładki, dzięki czemu tom nawet ustawiony na regale między innymi książkami przyciąga uwagę. Tym, co doceniam w tym wydaniu, są również małe, uproszczone sylwetki smoków nad każdym kolejnym rozdziałem. W środku znajdziemy opis wydarzeń z kilku perspektyw (także retrospekcje sprzed ośmiuset lat), co oznaczone jest konkretnym imieniem w tytule rozdziału, główne skrzypce gra oczywiście Elodie.
Z początku tekst wydaje się opowiastką o dość nietypowej z charakteru i zainteresowań księżniczce. W rzeczywistości to złożona powieść, która zmusza czytelnika do zastanowienia się nad machinami monarszej polityki oraz wysokością ceny, jaką można zapłacić za dobrobyt i pokój. Autorka przedstawia nam kilka punktów widzenia na wybory, jakich dokonują władcy tych dwóch tak różnych krain i pozwala nam samym wyrobić sobie pogląd na ten temat. Polecam „Damę” młodzieży i dorosłym, warto poświęcić czas tej książce. Znajdziecie ją w dziale fantastyki, w BDM.
Tekst i zdjęcia: mkc
